Han­de­lings­ge­rich­te dia­gnos­tiek

Diagnostiek bij MINDCARE

Waarom diagnostiek
Bij diagnostiek denken we al snel aan een kind ‘labelen’: ‘aha, zij heeft autisme’, ‘oh, dus het is een angststoornis’, en dan hebben we het een naam gegeven en dus weten we wat er aan de hand is.
Zo werkt het natuurlijk niet. Wanneer bepaalt gedrag een naam heeft gekregen verklaart dat niet altijd alles en zeker zijn de problemen er niet mee opgelost.

Helaas gebeurt het nog wel eens dat kinderen (of volwassenen) een diagnose krijgen en dat daarmee het hulpverleningstraject wordt afgesloten.
Dan staat iemand op eens op straat met de melding dat het kind ADHD heeft. De boze buien zijn nog net zo boos, de concentratie is nog net zo gering, niemand is minder somber en ouders zitten nog net zo met de handen in het haar. Maar we weten wel dat we het ADHD kunnen noemen. Dit is natuurlijk behoorlijk kwalijk.

Bij MINDCARE kloppen vaak gezinnen aan die liever geen diagnostiek voor hun kind willen of nog niet. En MINDCARE is dan fijn omdat wij ook ondersteuning kunnen bieden zonder deze reguliere vorm van diagnostiek. Ook begrijpen wij goed waarom mensen daarvoor terugschrikken, er gaat nog wel eens wat mis in diagnostiekland. We begrijpen dat een diagnose ook niet altijd alles is…

Wat is diagnostiek eigenlijk
Eigenlijk is er ook wat verwarring over wat diagnostiek nu precies is

Diagnostiek betekent ‘heel zorgvuldig kijken wat er nu precies aan de hand is’. Geen enkele ouder die aan klopt bij een behandelaar zal dit niet willen. Hoe beter we begrijpen wat er precies aan de hand is, hoe beter we ook de behandeling kunnen laten aansluiten. Je kan dus ook heel goed en zorgvuldig diagnostiek uitvoeren zonder tot een DSM classificatie te komen. En dan betekent dat net zo goed dat je meer zicht hebt gekregen op het kind en daarmee een goed en onderbouwt behandelplan kunt opstellen.

Wat wij in de volksmond vaak ‘diagnoses’ noemen heet eigenlijk een ‘DSM classificatie’.
Een DSM classificatie is een samenvattende naam die een bepaald gedrag beschrijft. Dat heet wat oneerbiedig een ‘stoornis’, wellicht omdat het gaat over een samenvatting van ‘problematische gedragskenmerken’. ADHD, depressie en hechtingsstoornis zijn dus DSM classificaties die kunnen volgen uit een diagnostisch traject.

Een DSM classificatie helpt niemand van een probleem af. Wel is het zo dat het heel erg kan helpen om de verbetering en steun in de juiste richting te zoeken. Vaak kunnen we aan de hand van de kennis en kunde die rond een classificatie is opgebouwd beter passende adviezen en richtlijnen geven aan het kind en aan de ouders.

Het allerbeste kan dit wanneer de classificatie in ingebed in een breed kader van diagnostiek. Dat er dus niet alleen gekeken wordt naar ‘welk rijtje gedragskenmerken laat het kind zien’, maar ook naar wat zijn de sterke karaktereigenschappen van het kind, hoe ziet de omgeving van het kind er uit, welke steunende factoren zijn aanwezig, welke vragen hebben kind en ouders zelf, kan het problematische gedrag ook anders begrepen worden.. etc.
Deze diagnostiek lezen ouders en kind terug in de beschrijvende diagnose.

Handelingsgerichte diagnostiek
Uiteindelijk is diagnostiek natuurlijk enkel bedoeld om stapjes verder te komen. Een dokter stelt de diagnose ‘gebroken been’, zodat deze weet dat er gips nodig is. Er moet dus altijd een handelingsplan volgen uit de diagnostiek.

Het goed begrijpen en uitleg krijgen heeft vaak absoluut al een steunende werking. Het helpt ouders, en kinderen en jongeren, vaak al om wat meer grip en begrip te krijgen. Tegelijk is het bedoelt om zicht te krijgen op het perspectief. Goed beeld krijgen van de (intrinsieke) motivatie van het kind is helpt daar ook goed bij.
In handelingsgerichte diagnostiek staat de vraag ‘hoe verder met jou/jullie vraag’ dan ook centraal.

Lees hier verder hoe een diagnostiektraject bij MINDCARE precies in z’n werk gaat